ب – تعهد به حمایت

بعد حمایتی تعهدات دولت‌ها در قبال حق بر سلامتی در واقع در پی پاسداشت این حق در برابر نقض آن توسط ارکان یا مؤسسات دولت‌ها یا اشخاص خصوصی است . این بعد هم می‌تواند از زاویه ای سلبی مورد توجه قرار گیرد . چرا که متضمن اجتناب از نقض حق و بازداشتن دیگران از نقض آن است . در این زمینه نیز کمیته به ذکر نمونه هایی برای تعهد به حمایت از حق بر سلامتی می‌پردازد . تکالیف دولت‌ها به تصویب قوانین یا اتخاذ سایر اقدامات در جهت تضمین دسترسی برابر به مراقبت از سلامتی و خدمات مرتبط با سلامتی که طرف های ثالث عرضه می‌کنند .تضمین اینکه خصوصی سازی بخش سلامت متضمن تهدیدی برای در اختیار بودن ، در دسترس بودن ، مقبول بودن ، و کیفیت تسهیلات کالاها و خدمات سلامتی نباشد . تعهد به کنترل بازاررسانی تجهیزات پزشکی و داروها توسط اشخاص ثالث ، اطمینان از اینکه شاغلان در بخش پزشکی و سایر افراد حرفه ای در بخش سلامت ، حائز معیارهای مناسب تحصیلی ، مهارتی ، و موازین اخلاقی و رفتاری باشند . وظیفه دولت‌ها به تضمین اینکه رویه های اجتماعی یا سنتی زیان بار مانعی برای دسترسی به مراقبت پیش و پس از زایمان و تنظیم خانواده نباشند . بازداشتن طرفهای ثالث از اجبار زنان به تحمل رویه های سنتی مثل ختنه زنان ، اتخاذ اقداماتی برای حمایت از تمام ‌گروه‌های آسیب پذیر یا به حاشیه رانده شده ها ی جامعه به خصوص زنان ، کودکان، ‌نوجوانان، و اشخاص مسن تر، به دلیل جلوه های خشونت مبتنی بر جنسیت ، و تعهد دولت‌ها به حصول اطمینان از اینکه طرف های ثالث دسترسی مردم به اطلاعات و خدمات مرتبط با سلامتی را محدود سازند.

ج – تعهد به ایفاء

تعهد دولت‌ها برای ایفاء حق بر سلامتی به معنای انجام اقداماتی ضروری برای برآورده ساختن نیازهای افراد در خصوص سلامتی می‌باشد . به عبارتی دیگر ، دولت‌ها موظفند زمینه برخورداری و امکانات لازم برای بهره مندی از حق بر سلامتی را تامین کنند . چنان که گذشت ، حق بر سلامتی به معنای حق دریافت مستقیم و بدون هزینه امکانات سلامتی نیست . اما این حق ، وابسته به وجود شرایط و تسهیلات کافی در امر مراقبت و سلامتی است . و بدون آن ها تلاش افراد در نیل به بالاترین سطح ممکن از سلامتی ، ثمری نخواهد داشت . علاوه بر این افرادی وجود دارند که به عللی خارج از اراده خود توان تامین نیازهای سلامتی خود و خانواده خویش را ندارند . ‌بنابرین‏ تعهد به ایفاء را میتوان در دو وضعیت عادی و غیر عادی مورد توجه قرار داد.

در وضعیت عادی افراد به عنوان دارندگان مسئولیت اصلی در قبال سلامتی خود نیازمند در اختیار داشتن و در دسترس داشتن تسهیلات کالاها و خدمات مربوط به سلامتی هستند تا بتوانند خود به رفع نیازهای خود اقدام کنند . اما در وضعیت غیر عادی ، اشخاص نیازمند دسترسی مستقیم ‌به این امکانات هستند و صرف در اختیار بودن آن ها کفایت نمیکند . در اینجا هم نظر کلی کمیته حقوق اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی ، راه گشا است . در نظر شماره ۱۴ کمیته تعهد به ایفاء را در دو بند مورد بررسی قرار می‌دهد . در بند ۳۶ مواردی از اقدامات زمینه ساز بهره مندی از حق بر سلامتی بیان شده .و در بند ۳۷ تعهد به ایفاء از ابعاد تسهیل ، تامین ، و ترویج مورد توجه قرار گرفته است . ذکر این موارد و مصادیق از تعهدات دولت‌ها ، دست کم به جهت شناخت گستردگی و تنوع آن ها لازم می‌باشد . شاید تمام این اقدامات را بتوان تحت عنوان ” خط مشی ملی سلامتی ” ، یا ” طرح جامع و تفصیلی برای تحقق حق بر سلامتی ” جای داد . شناسایی کافی حق بر سلامتی در نظام های سیاسی و حقوقی داخلی عامل کلیدی در ایفاء تعهدات دولت‌ها در قبال حق بر سلامتی است . ‌دولت‌های‌ عضو میثاق همچنین متعهد هستند به طور مستقیم و در موارد غیر عادی و هنگامی که افراد یا گروهی به دلایل خارج از کنترل خود قادر نیستند با ابزاری که در اختیار دارند ، خود به تحقق حق مندرج در میثاق اقدام کنند ، آن ها را یاری کنند . این بعد از تعهدات دولت‌ها بسیار حائز اهمیت است .

این بعد در وحله اول به معنای تامین مابع مادی برای دارنده حق است . این منابع ممکن است مستقیما توسط دولت در اختیار یکایک دارندگان حق قرار گیرد یا یه طور غیر مستقیم و مثلا از طریق یارانه به مراکز ذی ربط به جهت ارائه خدمات ارزان قیمت به ذی نفع نهایی حق برسد . هدف از چنین تعهداتی ، بهبود وضعیت دارنده حق می‌باشد .

بند سوم : قلمرو تعهد دولت‌ها